តេងស៊ាវភីង៖ ពីមនុស្សជំនិតទៅជាគូសត្រូវ របស់ម៉ៅសេទុង
នៅក្នុងរយៈពេលប្រមាណជាពីរទសវត្សរ៍ ចាប់តាំងពីសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិល
រហូតក្រោយទទួលជោគជ័យបង្កើតរបបកុម្មុយនិស្តចិន តេង ស៊ាវភីង និងម៉ៅសេទុង
បានរក្សាទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធនឹងគ្នា ដោយម៉ៅសេទុងបានផ្តល់នូវការទុកចិត្ត
ការការពារខាងផ្នែកនយោបាយ ព្រមទាំងផ្តល់តំណែង
និងកិច្ចការធំៗជាច្រើនទៅឲ្យតេង ស៊ាវភីង។
ចំណែកឯតេង
ស៊ាវភីងវិញបានអនុវត្តតាមយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួននូវបទបញ្ជា និងនយោបាយដែលដាក់ចេញដោយម៉ៅសេទុង
បើទោះបីជានយោបាយអស់ទាំងនោះមិនត្រូវទៅតាមគំនិតរបស់តេង ស៊ាវភីងក៏ដោយ ជាពិសេស
គឺនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចសមូហភាព និងក្រោយមកទៀត កំណែទម្រង់ដែលគេឲ្យឈ្មោះថា “មហាលោតផ្លោះ” ដែលបានបង្កនូវការខូចខាតយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់សេដ្ឋកិច្ចជាតិចិន
ព្រមទាំងបានបណ្តាលឲ្យមានគ្រោះអត់ឃ្លាន សម្លាប់ប្រជាជនចិនរហូតដល់ទៅរាប់លាននាក់។
 |
| លោក តេង ស៊ាវភីង (ស្តាំ) និងម៉ៅសេទុង នៅឆ្នាំ១៩៥៩ |
នេះក៏ដោយសារតែតេង ស៊ាវភីង គឺជាមនុស្សដែលតែងតែប្រកាន់យ៉ាងខ្ជាប់នូវគោលការណ៍ស្មោះត្រង់ចំពោះ
មេកើយ គោរពវិន័យ និងឋានានុក្រម
(ថ្នាក់ក្រោមត្រូវតែស្តាប់បង្គាប់ថ្នាក់លើ)។
រីឯម៉ៅសេទុងវិញ ក៏ជាអ្នកដែលមិនសូវចេះទទួលការរិះគន់ ហើយមិនចេះអត់ឱនឲ្យអ្នកណាដែលមានគំនិតផ្ទុយពីខ្លួន។
បន្ថែមពីលើនេះទៅទៀត តេង ស៊ាវភីង ក៏ដូចជាមនុស្សជាច្រើនផ្សេងទៀតនៅពេលនោះ
សុទ្ធតែបានឃើញពីទេពកោសល្យក្នុងការដឹកនាំ យុទ្ធសាស្រ្តយោធា និងភាពឆ្លាតវ័យខាងនយោបាយ
ព្រមទាំងស្នាដៃដ៏ធំធេងជាច្រើនផ្សេងទៀត ដែលម៉ៅសេទុងសម្រេចបាន ចាប់តាំងពីសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិល
រហូតបានទទួលជោគជ័យឡើងកាន់អំណាច។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាពួកគេបានដាក់ការទុកចិត្តខ្លាំង
រហូតមើលរំលងកំហុសឆ្គងរបស់ម៉ៅសេទុង។
ចំពោះតេង ស៊ាវភីង
អ្វីៗមានការប្រែប្រួលចាប់ពីឆ្នាំ១៩៥៩។ នៅពេលនោះ កំណែទម្រង់ “មហាលោតផ្លោះ” របស់ម៉ៅសេទុង
ទើបនឹងត្រូវចាប់ផ្តើមអនុវត្តបានប្រហែលជាមួយឆ្នាំ។ នៅថ្ងៃមួយ តេង ស៊ាវភីង
ត្រូវដួលបាក់ជើង ហើយត្រូវគ្រូពេទ្យចេញវេជ្ជបញ្ជាឲ្យសម្រាកពីការងារជាច្រើនខែ
ដើម្បីព្យាបាល។ មានអ្នកខ្លះ ក្នុងចំណោមអ្នកស្និទ្ធនឹងតេង ស៊ាវភីងយល់ថា តេង
ស៊ាវភីង មានចេតនាដកខ្លួនចេញពីការអនុវត្តកំណែទម្រង់ “មហាលោតផ្លោះ” និងជាពិសេស គេចចេញពីកិច្ចប្រជុំបក្ស
ដែលលោកត្រូវបង្ខំចិត្តនិយាយការពារកំណែទម្រង់របស់ម៉ៅសេទុង។
បើទោះជាមានចេតនាមែនឬមិនមែន
ការសម្រាកពីការងាររយៈពេលប៉ុន្មានខែនោះ បានធ្វើឲ្យតេង ស៊ាវភីង
ផ្លាស់ប្តូរទស្សនៈយ៉ាងច្រើនចំពោះម៉ៅសេទុង ហើយនៅពេលដែលលោកវិលត្រឡប់ចូលមកធ្វើការវិញ
តេង ស៊ាវភីង លែងអនុវត្តតាមទាំងស្រុងទាំងងងឹតងងល់នូវនយោបាយរបស់ម៉ៅសេទុង ដូចពីពេលមុនទៀតហើយ។
លោកបានចាប់ផ្តើមដាក់ចេញដោយប្រយ័ត្នប្រយែងនូវវិធានការមួយចំនួន ដែលមិនប្រឆាំងទាំងស្រុងនឹងបទបញ្ជារបស់ម៉ៅសេទុង
ក៏ប៉ុន្តែ អាចជួយបន្ធូរបន្ថយភាពជ្រុលហួសហេតុនៃនយោបាយ “មហាលោតផ្លោះ” ជាពិសេស នៅក្នុងវិស័យកសិកម្ម
ឧស្សាហកម្ម និងវិស័យអប់រំ។
ពីដំបូង ម៉ៅសេទុងហាក់ដូចជាបានទទួលស្គាល់ពីកំហុសឆ្គងនៃនយោបាយ
“មហាលោតផ្លោះ” របស់លោក ហើយបានបណ្តោយឲ្យ
តេង ស៊ាវភីង ដាក់ចេញនូវវិធានការដើម្បីកែតម្រូវកំហុសឆ្គងនេះឡើងវិញ។ ម៉ៅសេទុងថែមទាំងបានសម្រេចដកខ្លួនចេញពីការដឹកនាំប្រចាំថ្ងៃ
ដោយប្រគល់កិច្ចការគ្រប់គ្រងរដ្ឋទៅឲ្យ លៀវ ស្ហាវឈី ដែលជាប្រធានាធិបតីថ្មី
និងតេង ស៊ាវភីង ដែលជាលេខាបក្ស។
លៀវ ស្ហាវឈី និង តេង ស៊ាវភីង
បានធ្វើការបន្ធូរបន្ថយនយោបាយ “មហាលោតផ្លោះ"របស់ម៉ៅសេទុង
ដោយបានលុបចោលការហូបរួម ហើយបង្កើតឲ្យមានឡើងវិញ នូវការធ្វើកសិកម្មជាលក្ខណៈឯកជន។
គ្រោះអត់ឃ្លានត្រូវបានកាត់បន្ថយ ហើយសេដ្ឋកិច្ចក៏ចាប់ផ្តើមងើបចេញពីវិបត្តិមកវិញ។
ជោគជ័យនេះ បានធ្វើឲ្យមេដឹកនាំថ្មីទាំងពីររូប បានទទួលនូវការគាំទ្រកាន់តែខ្លាំង
ហើយក្នុងពេលជាមួយគ្នា បានធ្វើឲ្យឥទ្ធិពលរបស់ម៉ៅសេទុងនៅក្នុងបក្សត្រូវធ្លាក់ចុះ
រហូតដល់អ្នកខ្លះហ៊ានសរសេររិះគន់នយោបាយ “មហាលោតផ្លោះ" ជ្រុលនិយមរបស់លោកថែមទៀតផង។
នៅពេលនោះហើយ
ដែលទស្សនៈរបស់ម៉ៅសេទុងចំពោះតេង ស៊ាវភីងបានចាប់ផ្តើមផ្លាស់ប្តូរ
ពីមនុស្សជំនិត ស្មោះត្រង់ គួរជាទីទុកចិត្ត ប្រែក្លាយទៅជាគូប្រជែងខាងនយោបាយ។ ម៉ៅសេទុងក៏បានចាប់ផ្តើមរៀបគម្រោងការណ៍កម្ចាត់លៀវ
ស្ហាវឈី និងតេង ស៊ាវភីង ដើម្បីដណ្តើមអំណាចយកមកកាន់កាប់វិញ។
ដោយមានការជួយជ្រោមជ្រែងពីសំណាក់ លីន ពៀវ ដែលជារដ្ឋមន្រ្តីការពារជាតិ
និងលោកស្រី ជៀន ឈីវ ដែលជាភរិយារបស់ម៉ៅសេទុង ព្រមទាំងបក្សពួកមួយចំនួនផ្សេងទៀត
នៅក្នុងជួរថ្នាក់ដឹកនាំបក្ស យុទ្ធនាការធំៗចំនួនពីរត្រូវបានគេរៀបចំធ្វើឡើង
ទីមួយ គឺយុទ្ធនាការឃោសនាលើកតម្កើងមុខមាត់ម៉ៅសេទុង និងមួយទៀត គឺយុទ្ធនាការបរិហាររិះគន់ទៅលើ
លៀវ ស្ហាវឈី និង តេង ស៊ាវភីង។នៅក្នុងរយៈពេលជាច្រើនខែ ក្រុមអ្នកស្និទ្ធនឹងម៉ៅសេទុងបានបើកយុទ្ធនាការយ៉ាងពេញទំហឹង
បរិហាររិះគន់ លៀវ ស្ហាឈី និងតេង ស៊ាវភីង ដោយហៅពួកគេថាជាពួកអ្នកមានគំនិតមូលធននិយម
ដែលកំពុងតែនាំប្រទេសចិនដើរតាមផ្លូវដែលប្រាសចាកពីការដឹកនាំដ៏ មហាភ្លឺស្វាងរបស់លោកប្រធានម៉ៅ។
អតីតកាលរបស់តេង ស៊ាវភីង
ក៏ត្រូវបានគេបើកកកាយជាសាធារណៈផងដែរ ដើម្បីធ្វើជាប្រធានបទនៃការវាយប្រហារ
ជាពិសេស គឺបរាជ័យរបស់តេង ស៊ាវភីង នៅក្វាងស៊ី កាលពីដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ៣០ ដោយក្រុមអ្នកស្និទ្ធនឹងម៉ៅសេទុងនាំគ្នាចោទ
តេង ស៊ាវភីងថា ជាមេទ័ពដែលកំសាករត់ចោលកូនទាហាន ជាទាហានដែលរត់ចោលសមរភូមិ។
នៅទីបំផុតទៅ
គម្រោងការណ៍របស់ម៉ៅសេទុងបានទទួលជោគជ័យ ហើយនៅឆ្នាំ១៩៦៦
ម៉ៅសេទុងក៏បានដណ្តើមយកអំណាចទាំងអស់មកកាន់កាប់វិញ រួចហើយប្រកាសបើកធ្វើបដិវត្តន៍ថ្មីមួយទៀត
គឺ “បដិវត្តន៍វប្បធម៌”។ ចំណែកឯគូសត្រូវធំៗទាំងពីរត្រូវបានដកចេញពីតំណែង។
លៀវ ស្ហាវឈី ត្រូវបានចាប់ឃុំខ្លួន រហូតដល់ស្លាប់ក្នុងកន្លែងឃុំឃាំង។ ចំណែកឯ តេង ស៊ាវភីងវិញ
ក៏ត្រូវបានម៉ៅសេទុងចាប់ដាក់ឃុំនៅក្នុងផ្ទះ នៅក្នុងក្រុងប៉េកាំង
មុននឹងនិរទេសខ្លួនឲ្យទៅស្រុកស្រែ ដើម្បីធ្វើការលត់ដំកែប្រែខ្លួន នៅឆ្នាំ១៩៦៩៕
