សង្រ្គាមលោកលើកទី២នៅក្នុងតំបន់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក

នៅពេលដែលសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ចាប់ផ្តើមផ្ទុះឡើង នៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៣៩ ភ្លើងសង្រ្គាមបានឆាបឆេះរួចទៅហើយ នៅក្នុងតំបន់អាស៊ី គឺសង្រ្គាមរវាងជប៉ុន និងចិន ដែលចាប់ផ្ទុះឡើង តាំងពីឆ្នាំ១៩៣៧។ នៅពេលដែលសង្រ្គាមលោកលើកទី២ចាប់ផ្ទុះឡើង នៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៣៩ ទឹកដីមួយផ្នែកធំនៅប៉ែកខាងកើតប្រទេសចិនត្រូវបានកងទ័ពជប៉ុន ឈ្លានពានកាន់កាប់រួចទៅហើយ។ ចំណែកឯទឹកដីដែលនៅសេសសល់ មួយចំណែកត្រូវកាន់កាប់ដោយរដ្ឋាភិបាលសាធារណរដ្ឋចិនរបស់លោកចាង កាយចៀក និងមួយចំណែកតូចទៀតស្ថិតក្រោមការកាន់កាប់របស់ក្រុមកុម្មុយនិស្ត របស់ម៉ៅសេទុង។

នៅក្នុងឆ្នាំដំបូងៗ នៃសង្រ្គាមលោកលើកទី២ នៅពេលដែលអាល្លឺម៉ង់ អ៊ីតាលី និងសហភាពសូវៀត នាំគ្នាឈ្លានពានពង្រីកទឹកដី នៅក្នុងតំបន់អឺរ៉ុប អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិកវិញ គឺជាដែនប្រមាញ់របស់ចក្រភពជប៉ុន ដែលស្ថិតក្នុងបក្សសម្ព័ន្ធត្រីភាគី អាល្លឺម៉ង់-អ៊ីតាលី-ជប៉ុន ហើយដែលបានចុះសន្ធិសញ្ញារក្សាអព្យាក្រឹតជាមួយសហភាពសូវៀត។

ហ៊ីដេគី តូចូ )Hideki Tojo) នាយករដ្ឋមន្រ្តីជប៉ុន ក្នុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២

តាមពិត ជប៉ុនធ្លាប់ជាសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់បារាំង អង់គ្លេស និងសហរដ្ឋអាមេរិក ច្បាំងទល់នឹងអាល្លឺម៉ង់ នៅក្នុងអំឡុងសង្រ្គាមលោកលើកទី១។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជានៅក្រោយពេលឈ្នះសង្រ្គាមលោកលើកទី១ ប្រទេសមហាអំណាចអស់ទាំងនេះបើកដៃឲ្យជប៉ុនធ្វើភ្លៀងធ្វើផ្គរស្រេចនឹង ចិត្ត នៅក្នុងប្រទេសចិន។ ក៏ប៉ុន្តែ ការទទួលបានសិទ្ធិកាន់កាប់ទឹកដីអាណានិគមនៅចិន និងនៅអាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិកនេះ មិនបានធ្វើឲ្យជប៉ុនស្កប់ចិត្តនោះទេ ដោយសារតែនៅពេលនោះ ជប៉ុនយល់ថាខ្លួនគឺជាចក្រភពមួយ ដែលគួរត្រូវបានប្រទេសមហាអំណាចទុកក្នុងកែវភ្នែកជាដៃគូ យុទ្ធសាស្រ្តស្មើមុខស្មើមាត់នឹងគ្នា តែប្រទេសមហាអំណាចបានទុកជប៉ុនត្រឹមតែជាដៃគូតូចតាចមួយប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជានៅក្នុងសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ជប៉ុនងាកទៅចូលរួមក្នុងបក្សសម្ព័ន្ធជាមួយអាល្លឺម៉ង់ ដែលជាអតីតគូសត្រូវ ហើយត្រូវប្រឈមមុខនឹងអតីតសម្ព័ន្ធមិត្តកាលពីសង្រ្គាមលោកលើកទី១ ទៅវិញ។

នៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៤០ នៅក្រោយពេលដែលបារាំងត្រូវទទួលបរាជ័យ ស្ថិតក្រោមការកាន់កាប់របស់អាល្លឺម៉ង់ ហើយរដ្ឋាភិបាលថ្មីរបស់បារាំង ដែលដឹកនាំដោយសេនាប្រមុខ Philippe Pétain ក៏ត្រូវក្លាយជារដ្ឋាភិបាលរណបរបស់ហ៊ីត្លែរដែរនោះ ជប៉ុនក៏បានចាប់ផ្តើមបញ្ជូនទ័ពចូលឈ្លានតំបន់ឥណ្ឌូចិន ដែលជាដែនដីអាណានិគមរបស់បារាំង។ គោលដៅរបស់ជប៉ុន គឺកាត់ផ្តាច់ផ្លូវដឹកជញ្ជូនស្បៀង ប្រេង និងសព្វាវុធ ពីកំពង់ផែហាយហ្វុងប្រទេសវៀតណាម កាត់តាមហាណូយ ចូលទៅក្នុងខេត្តយូណាន យកទៅផ្គត់ផ្គង់កម្លាំងទ័ពរបស់ចាង កាយចៀក និងម៉ៅសេទុង ដើម្បីច្បាំងទល់នឹងកងទ័ពជប៉ុន។

នៅថ្ងៃទី២២ កញ្ញា ១៩៤០ បារាំងបានសុខចិត្តឲ្យកងទ័ពជប៉ុនកាន់កាប់តំបន់តុងកឹង (ប៉ែកខាងជើងប្រទេសវៀតណាម ជាប់នឹងព្រំដែនចិន)។ ក៏ប៉ុន្តែ ជប៉ុនមិនសុខចិត្តទទួលយកត្រឹមតំបន់តុងកឹងនេះមួយទេ។ ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៤១ កងទ័ពជប៉ុនក៏បានវាតទីកាន់កាប់ទីតាំងជាច្រើនផ្សេងទៀត នៅក្នុងតំបន់ឥណ្ឌូចិនទាំងមូល។

ប្រឈមមុខនឹងការវាតទីរបស់ជប៉ុននេះ សហរដ្ឋអាមេរិក ដោយមានការព្រមព្រៀងពីសំណាក់អង់គ្លេស ក៏បានសម្រេចដាក់ទណ្ឌកម្មសេដ្ឋកិច្ចលើជប៉ុន ហើយបានទាមទារឲ្យជប៉ុនដកខ្លួនចេញពីឥណ្ឌូចិន។ ទណ្ឌកម្មនេះបានធ្វើឲ្យជប៉ុនត្រូវទទួលរងនូវការខូចខាតយ៉ាងខ្លាំង ដោយត្រូវបាត់បង់ប្រភពផ្គត់ផ្គង់ប្រេងរហូតដល់ទៅ ៩០% និងបាត់បង់ចំណូលពីការដោះដូរពាណិជ្ជកម្មអន្តរជាតិ រហូតដល់ទៅ ៧៥%។

ប្រឈមមុខនឹងទណ្ឌកម្មសេដ្ឋកិច្ចនេះ គណៈរដ្ឋមន្រ្តីជប៉ុនបានបើកកិច្ចប្រជុំមួយ នៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៤១ ក្រោមអធិបតីភាពរបស់អធិរាជហ៊ីរ៉ូហ៊ីតូ (Hirohito) ដើម្បីជជែកគ្នា អំពីជម្រើស៣៖ ទីមួយ ដកថយពីតំបន់ឥណ្ឌូចិនតាមការទាមទាររបស់អាមេរិក ទីពីរ ធ្វើការចរចាស្វែងរកសម្បទានពីអាមេរិក និងទីបី បើកធ្វើសង្រ្គាមទល់នឹងអាមេរិកតែម្តង។ នៅក្នុងកិច្ចប្រជុំនេះ ជប៉ុនក៏បានសម្រេចថានឹងធ្វើការចរចាជាមួយសហរដ្ឋអាមេរិក ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងពេលជាមួយគ្នាត្រូវចាប់ផ្តើមរៀបចំទ័ពធ្វើសង្រ្គាម ប្រសិនបើការចរចាមិនបានសម្រេច។

មួយខែក្រោយមក នៅថ្ងៃទី១៧ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៤១ ការផ្លាស់ប្តូរដ៏សំខាន់មួយបានកើតឡើង នៅក្នុងជួររដ្ឋាភិបាលជប៉ុន ដោយលោក ហ៊ីដេគី តូចូ (Hideki Tojo) ឧត្តមសេនីយ៍ និងជារដ្ឋមន្រ្តីកិច្ចការសង្រ្គាម ត្រូវបានតែងតាំងជានាយករដ្ឋមន្រ្តី។ នៅក្នុងកិច្ចប្រជុំគណៈរដ្ឋមន្រ្តីថ្មីមួយទៀត នៅខែវិច្ឆិកា ហ៊ីដេគី តូចូ បានលើកឡើង នៅចំពោះមុខអធិរាជហ៊ីរ៉ូហ៊ីតូ ថា ប្រសិនបើជប៉ុនមិនឆក់ឱកាសល្អដែលខ្លួនមាននៅក្នុងដៃនៅពេលនេះទេ នៅក្នុងរយៈពេលពីរ ទៅបីឆ្នាំទៀត ជប៉ុនប្រាកដជានឹងក្លាយទៅជាប្រទេសតតិយលោក។

នៅថ្ងៃទី៥ វិច្ឆិកា ជប៉ុនក៏បានសម្រេចថានឹងត្រូវធ្វើសង្រ្គាមទល់នឹងអាមេរិក ដោយកំណត់យកថ្ងៃទី៣០វិច្ឆិកាជាថ្ងៃចុងក្រោយ សម្រាប់ឲ្យមន្រ្តីទូតជប៉ុនចរចាស្វែងរកសម្បទានសមស្របមួយពី សហរដ្ឋអាមេរិក។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ រដ្ឋាភិបាលជប៉ុនបានដាក់បញ្ជាឲ្យកងទ័ពជើងទឹកត្រៀមខ្លួនធ្វើដំណើរ ចេញពីបន្ទាយ នៅថ្ងៃទី២៥វិច្ឆិកា ដើម្បីសំដៅទៅបើកការវាយប្រហារលើសហរដ្ឋអាមេរិក។ ចំណែកឯកងទ័ពជប៉ុននៅក្នុងតំបន់ឥណ្ឌូចិនវិញត្រូវត្រៀមខ្លួន វាយលុកចូលប៉ែកខាងត្បូងប្រទេសថៃ ដើម្បីបើកផ្លូវចូលឈ្លានពានកាន់កាប់ដែនដីអាណានិគមរបស់អង់គ្លេសនៅ ម៉ាឡេស៊ី និងភូមា និងដែនដីអាណានិគមរបស់ហូឡង់នៅឥណ្ឌូណេស៊ី។ នៅក្នុងការរៀបចំផែនការធ្វើសង្រ្គាមនេះ ជប៉ុនមិនបានដឹងទេថា អាមេរិករកឃើញវិធីបំបែកកូដអានសារសម្ងាត់ឆ្លងឆ្លើយគ្នា រវាងរដ្ឋាភិបាលក្រុងតូក្យូ និងកងទ័ព ព្រមទាំងមន្រ្តីទូតជប៉ុននៅវ៉ាស៊ីងតោន។ តាមរយៈការអានសារសម្ងាត់នេះ អាមេរិកដឹងថា ជប៉ុនបន្តចរចាក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែ តាមពិតបានសម្រេចថានឹងធ្វើសង្រ្គាមជាមួយអាមេរិកទៅហើយ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជា នៅក្នុងការចរចា មន្រ្តីទូតអាមេរិក មិនត្រឹមតែមិនសុខចិត្តធ្វើសម្បទានទៅភាគីជប៉ុននោះទេ ក៏ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃទី២៦វិច្ឆិកា រដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងការបរទេសអាមេរិកបានបន្ថែមការទាមទារកាន់តែច្រើន ថែមទៀត ជាថ្នូរនឹងការដកទណ្ឌកម្មសេដ្ឋកិច្ចពីជប៉ុន។ អាមេរិកបានទាមទារឲ្យជប៉ុនដកទ័ពចេញទាំងពីតំបន់ឥណ្ឌូចិន និងពីប្រទេសចិនទាំងមូល ហើយត្រូវដកខ្លួនចេញពីបក្សសម្ព័ន្ធត្រីភាគីជាមួយអាល្លឺម៉ង់ និងអ៊ីតាលី។

ការទាមទារនេះបានធ្វើឲ្យហ៊ីដេគី តូចូ ផ្ទុះកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង ហើយបានរៀបចំលិខិតមួយឲ្យឯកអគ្គរាជទូតជប៉ុនប្រចាំទីក្រុងវ៉ាស៊ីងតោន ប្រគល់ឲ្យរដ្ឋាភិបាលអាមេរិក នៅព្រឹកថ្ងៃទី៧ធ្នូ ដើម្បីជាការប្រកាសសង្រ្គាម។ នៅក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ កងទ័ពជប៉ុនបានចាប់ផ្តើមចេញដំណើរចេញពីបន្ទាយរៀងៗខ្លួនរួចទៅហើយ ដោយសម្តៅទៅបើកការវាយប្រហារលើសហរដ្ឋអាមេរិក។

នៅពេលនោះ ថ្វីដ្បិតតែអាមេរិកអាចអានសារសម្ងាត់របស់ជប៉ុន ហើយដឹងថា ជប៉ុនកំពុងរៀបចំសកម្មភាពធ្វើសង្រ្គាម ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារតែ ហ៊ីដេគី តូចូ បានដាក់បញ្ជាយ៉ាងដាច់ណាត់មិនឲ្យកងទ័ពនិយាយទាក់ទងគ្នាអំពី សកម្មភាព ទីតាំង និងទិសដៅរបស់ពួកគេ អាមេរិកមិនបានដឹងថា តើជប៉ុនគ្រោងបើកការវាយប្រហារទៅលើទីតាំងណាពិតប្រាកដនោះទេ។ រហូតទាល់តែដល់ព្រឹកថ្ងៃទី៧ ខែធ្នូ ទើបអាមេរិកអាចដឹងច្បាស់ នៅពេលដែលកងទ័ពជប៉ុនបើកការវាយប្រហារទៅលើមូលដ្ឋានទ័ពជើងទឹកអាមេរិក នៅ Pearl Harbor រដ្ឋហាវ៉ៃ៕